Hala bekliyor olsak da....

Bugün İkea eşyalarımız geldi eve. 2 adam kurdular herşeyi. Yardımcımız başladı. Adı Manomani. Sri Lankalı. Çok sevdim. Umarım yanıltmaz beni.

Bugün Poyraz bahçede, eve ilk aldığımız eşya olan oyuncağıyla mutluluktan gözü dönmüş bir şekilde oynadı. Hem su var, hem dönüyor, daha muhteşem ne olabilir bu dünyada! Evimizi çok sevdik hepimiz. Bir sürü şey eksik hala ama haftaya taşınmış oluruz. Kalanlar zamanla artık.

Bugün bütün bunlar olurken ben ezim ezim ezildim. Offf, amma ağladım, amma sızlandım ortalık yerlerde diye. Aslında o kadar güzel şeyler oluyor ki. Muhtemelen bir daha hayatım boyunca oturamayacağım güzellikte bir ev, muhtemelen bir daha hayatım boyunca tutmayacağım bir yardımcı, kışın bile güzel hava, Poyraz sağlıklı (burnu tıkalı ama önemsiz), Erol'la mutluyuz. Çok kızdım kendime. Ama dedim, benim başka bir derdim var, başka bir yürek sızım var, o herşeyi karartıyor bazen. Hem sadece ruhsal değil fiziksel olarak da çok yorgunum, tek başıma beceremiyorum bazen. Sonra 'bunların hiçbiri çıkıp herkese, aman da ne mutsuzum diye ağlamak için bahane değil küçük hanım, dünyada neler olup biterken senin şu halinle değil' dedim. Asıl yürek sızım... O konuda diyecek birşey yok ama bazen şunu hayal edip hem gülüyorum hem korkuyorum: Bence Fuat döndüğünde bu bloğu falan okuduğunda beni dövecek: 'Uleyn, benim orda anam belleniyordu (bu laf böyle mi ve bu laf ayıp bir anlama gelmiyor değil mi!) sen burda rahat koltuğuna kurulmuş, belki bir elinde çayın mızıldanıp mızıldanıp milletin ilgisini toplamışsın' Kesin der böyle benim kardeşim. Şimdi onun halini düşününce benim sızlanmam bir garip mi bilmiyorum ama inanın kardeşi öyleyken böyle olması, böyle olmaktan mutluluk duyması bir yere kadar. Aman bir dakika yine sızlanmaya giriyor gibi olmayayım. Sadece durumu açıklamaya çalışıyorum.

Sorun biraz da kamusal alanda mızıldanmakla ilgili galiba. Öyle çok ortalıkta çıkıp aman da ne mutsuzum diyen bir tip değilimdir. Tabi ki sıkıntılı zamanlarda hep mızıldandığım ağlama duvarlarım vardır (araya genel kültür alayım, kudüs'te yer alan ağlama duvarında yahudiler, oyy bebeğim hasta, aman da kardeşimi korsanlar kaçırdı şeklinde kişisel sıkıntıları için ağlamıyorlar. yahudilerin tarih boyunca çektiğine inanılan acıları ve en kutsal tapınaklarının olduğu yerde şu anda bir cami (mescid-i aksa) olmasından dolayı ağlıyorlar. araya kişisel dert sıkıştıran da kesin vardır da :) oranın asıl amacı/anlamı o değilmiş. ben çok şaşırmıştım öğrendiğimde.zaten ağlama duvarı da müslümanlar için en kutsal mekanlardan biri olan bu caminin bir duvarı. radikal yahudiler onun yıkılıp yerine tekrar tapınağın yapılacağı günü hayal etmekte hatta bazen hayal etmekle kalmayı bombalama girişiminde vb bulunmaktadır) Onlar da bilir bir ağlarım bir gülerim, yani herkes gibi işte. Ama şimdi Nurturia'ydı, blogdu derken daha bir ortalıkta ağlar gibi oldum. Neyse utandım kendimden. Hemencecik bu yazıyı post edeyim de blogda en son ağlayan yazı kalmasın istedim. Banyo yapmadım (kokuyorum bee) yazıyı yazdım.

Ama şimdi yatıyorum. 'Happiest baby on the block'un fotosuyla size veda ediyorum.

Herkese iyi geceler...


Not: İleride ağlama haklarım saklıdır :))