4 Ekim 2011 Salı

bizi hatirliyor musunuz?

Once vaktim yoktu, sonra modum yoktu, sonra bilgisayarim bozuktu, yazamadim bir turlu. Simdi poyraz gunduz tek uzun uyku uyur oldu, biraz vakit. Modum yok ama yeni laptopim bir heves yaratti gumbur gumbur yazip durma niyetindeyim.
Yazdan beri zihnimde biriktirdigim yazilar var ama once guncel birseyle baslayayim, elim alissin. (bu arada yeni laptop dubai'den alindigindan turkce karakter yok, bu klavyeyle turkce yazabilme motivasyonunu yakalayana kadarki karakter eksiklikleri icin ozur dilerim)

Henuz tamamlayamamis olsam da normalligin pesinde serisinde goruldugu gibi biz aman normal olalim diye bir caba icinde yasamaya devam ediyoruz. Bu kovalama kapsaminda odevlerden biri krese gitmekti. Burada, dubai'de bir denedik, olmadi. Onu ayrica anlatayim. Isinma turlarini, bu ara bana yapismis olan oglumla kucak kucaga yapalim niyetiyle oyun grubu ya da iste grup olsun da ne olursa olsun grubu arayislarina girdik. Evimize yakin bir aktivite bulduk. Adi boogie babies, icerigi sarki calsin biz de el kol sallayalim, tef singirdatalim.

Gittik, basima gelecegi hafiften tahmin ettigimden once salonun etrafinda vakit gecirdik biraz. Bir tur klup'un icinde bir yer. Kafesi, parki falan olan. Yani okul hissi yok. Hersey yolundaydi. Salonun kapisina gelip iceride bizi heyecanla davet eden bir kadin ve baska cocuklar oldugunu gorene kadar. Bunlar bu kadar coskuyla beni sokmaya calisiyorlarsa vardir bir yamuk, cok da cocuk var, bizi birakmasinlar basbasa gibi bir killanma icine giren Poyraz, gidelim gidelim diye tuturdu. Bu sefer onu aglatmaya hic niyetim yoktu. Tamam gidelim dedim. Ciktik ama salonun etrafinda dolanmaya devam ettik. Sonra muzik sesi gelmeye baslayinca, 'aa bak sarkilar var hadi bi bakalim' dedim. Kucagima cikip olur da kollardan kurtulursam diye bacaklariyla da beni simsiki sarip iceri girmeye razi oldu. 'Seni kucagimdan hic birakmayacagim" dedim. Rahatladi.

O sirada eskilerden bir gunu hatirladim. Israil'de bir avm'de ayni aktivite bedava yapiliyordu. Ben de Poyraz'i birkac kez goturmustum. 10 aylikti. Asla yanimda durmazdi. Emekleye emeleye tum bebeklere ve buyuklere bulasirdi. Bir gun dolanip dolanip sonunda ogretmenin (ogretmen denmez herhalde ama acaba ne denir) karsisina oturmus, onun yaptigi hareketleri yapmisti. Cok gulmustuk hepimiz haline.

Ayni cocuk yaklasik 1.5 yildan sonra kucagima yapismis olarak izliyordu aktiviteyi. Neyse ki ilerleyen dakikalarda hafiften kucagimdan iner oldu. Her sarki bittiginde sert bir sekilde 'bu sarki calsin' dedi. Hangisini istedigini o da bilmiyordu, ne de olsa tumu yeniydi ama bizden surekli sarki istemeye aliskin oldugundan buna devam etmek istedi.

Klasik renkli kumas/parasut acildi, tum cocuklar altina girip dolandi. Poyraz ustune bakmak konusunda cok israrli davrandi ve bizle beraber kumasi cekistirmeye calisti.

Yer yer kucagimda yer yer yerde oturarak daha rahatlamis bir sekilde yarim saati tamamladi. Ben de hafiften de olsa rahatladim.

Bu is boyle boyle olacak. Zorlamadan, guvenini kirmadan. Okuldan alma sebebi olarak ona 'okul tatil oldu' dedim. Tatil bittiginde yeni bir okula sevgiyle adapte olacak umarim.

Donerken arabada 'ne yaptik oglum biz' dedim, anlatti bana ' bi tane okula gittik. orada cocuklar vardi. ne yapiyordu cocuklar, sarki soyluyordu. okul degildi orasi. okul yok. okul tatil oldu.'