'Evimis'e taşındık

Poyraz'a hamile olduğumu öğrendiğimizde İsrail'deydik. Doktorla son görüşmemizde tüp bebekle bile çocuk sahibi olma şansımın neredeyse sıfır olduğunu söylediğinden tarih takibi gibi planlı çalışmaları bırakmıştık. O yüzden hamile olmamın yarattığı ilk şoku atlattıktan sonra peki bu bebek nerde yapıldı diye düşünmeye başladık. Uygun tarihler (hayatında çocuk yapma veya yapmama konusuna hiç girmemiş insanlar için yazdıklarım bir acayip olmalı) gözönüne alındığında, Kaş, İstanbul veya Tel Aviv'de olabilirdik. (Çünkü tam Kaş tatili bitirmiş İstanbul'a gitmiş, orada 1 veya 2 gün kaldıktan sonra Tel Aviv'e dönmüştük.) Yani Poyraz'ın adresi belirsiz hali ta o zamandan başladı.
Doğumu Türkiye'de yaptım. Poyraz 1.5 aylıkken de Annelerin Dünyası'nda da anlattığım bir acayip yolculukla Tel Aviv'e gittik. Sonra yaklaşık her 3 ayda 1, 2-3 haftalık ziyaretler için Türkiye'ye gittik geldik. Poyraz tam bir yere alışır olduğunda biz öbür yere taşıyıverdik onu. Uyku sorunları için ille kendi dışımda bir bahane bulmak istediğime bunu kullanırım. Son dönem yoğun bir gitgelin ardından 1 yaş doğumgünü de kutlayıp Tel Aviv'e veda ettik. Sonra İstanbul, Çandarlı, Bodrum-Gümüşlük adreslerinde gitti geldi. En son da Ekim başında sizin de bildiğiniz gibi Dubai'ye geldik ve ev bulana kadar otel/residence (türkçesi var mı acaba bu kelimenin) gibi bir yerde kaldık.
Eve taşınmamıza 1 hafta kala, birgün dairemize gitmek için asansörden indiğimizde Poyraz 'evimis' deyiverdi. Eh 1 aydan uzun kalmak çocuğun orayı evi olarak görmesi için yetiyor da artıyordu bile ve orası 'evimis' olmuştu işte. Aşağıda 'hay' demeyi çok sevdiğimiz 'abi'ler (a kısa okunuyor) olan, dışarıdan otele girerken Poyraz'ın sanki sahneye çıkıyormuş gibi heyecanla içeri dalıp sonra bir durup kocaman gülümseyip, 'hay' dediği ve zevkle tepkileri izlediği resepsiyonuyla, otel evimis.

Cuma günü o evimize veda ettik. Herşey planlandığı gibi giderse Poyraz'ın en uzun süre kalacağı yeni evimize taşındık. Ev büyük, bizim için gereksiz büyük ama daha ortalama birşey bulamadık. Bu koca evi 1 haftada döşedik. (ah ah, hala yazılmayı bekleyen bir İkea yazısı var) Gerçi hala evde 1 tek halı bile yok ve aslında o kadar az şey var ki hala konuştuğumuzda sesimiz yankılanıyor. Ama olsun yaşayabiliyoruz ve bu 'evimis'i çok seviyoruz.

Kuş sesleriyle uyuyup uyandığımız bir evimiz olmamıştı daha önce ve Poyraz cikcikleri duyunca yaptığı işi bırakıp 'huşşş' demeye de burda başladı.

Dünyadaki bütün evler gibi bu eve de umutlarla taşınıldı, iyi ve kötü pek çok şey yaşanacak ve bu evden de ayrılırken hüzünlenilip hayatımızın geri kalanında daha çok güzel şeyler, buruk bir gülümsemeyle hatırlanacak.


(uzun zamandan sonra ilk kez adam gibi ve genişce bir yatakta yatan poyraz, her açıyı denemekte) *

('çiçe'li yeni koltuklar çok eğlenceli)

* carsaf ve 'bumper' arabalı. fotoyu buraya koyunca anne blog dünyasının güncel konularından birini hatırladım. görüş bildirmek değil bizim durumu anlatmak adına yazıyorum. poyraz da araba çok çok sever, başka oyuncaklar (tencere tava falan da dahil) kadar araba oyuncağı da alıyoruz. daha önce görmediği bir araba kadar oyalayan hiç birşey yok onu. ama yatak takımını arabalı almazdım. sebebi de estetik ve sıcak bulmamam. bunu aceleyle alışveriş yaparken daha uygun (mesela battaniyesi koton olan vb) birşey bulamadığımızdan aldık. poyraz sabahları uyanınca,'araba, ınn ınn' diyor, sonra ağlayarak bizi çağırmaya başlıyor. :) gerçi muhtemelen kuşlu olsa 'huş cik cik', ayılı olsa 'ayı', tavşanlı olsa 'tavşam' falan diyecekti önce.