Poyraz Dubai'deki kresine 2 hafta one basladi. Gecen hafta bir gun bir arkadasina vurmus oldugu haberiyle oldukca sasirdim. Iletisim konusunda cesitli beceriksizlikleri olmakla beraber vurmak pek yaptigi bir sey degildir. Bir de gercekten tırsıktır kendisi. Çocuklar yanından geçerken bile carparlarsa diye omuzlarını kaldırıp gözlerini kapatır. Dolayisiyla fiziksel bir catismaya pek girmez. Neyse bir daha olmadi, o gunlukmus derken, 2 gun once sınıfta pek çok çocuga vurmuş, bu yetmezmiş gibi ona 'no' diyen öğretmenine de vurmuş. No dedikçe devam edince de mutsuz sandalyeye oturtulmuş. Ogretmeni 'Guzelce de anlatiyorum ama belki dil probleminden dolayi anlamiyordur, siz de konusur musunuz?' dedi. Konuşmaya çalıştığımda ben de tokadı yedim. Belli ki cok üzülmüştü ama meseleyi gurur yapmış ve o yüzden geri adim atmamak için vurmaya devam etmişti. Oyle ki okuldan geline uyudu, uyandiginda beni tokatlamaya basladi. Kendisinin bu yaptigindan dolayi asiri stresli oldugu cok belliydi.
Butun annelerin cocugu gibi elbette benim cocugum da cok hassas. :)) Bu olay uzerine dusune dusune bir hal oldum. Neden boyle yapiyor bu cocuk ve ne yapmali?
- okulda cesitli stres faktorleri: bu yilki kres de gecen yilkiyle ayni ama ogretmeni farkli. Sorunsuz gidiyor ama gecen yilki gibi sevk ve askla degil. En onemlisi gecen yilki gibi ogretmenine hayran degil, en azindan simdilik. Gecen yilki ogretmeni miss busra'yi gordugu an yuzunde gulucukler acar ona binbir sirinlik yapardi. Bu yil duzeyli ve saygili bir iliskiyi koruyor gibi. (oysaki ogretmeni ermeni ve nine dedeleri turkiye'de yasamislar ve biraz turkce biliyor. Poyraz'a turkce 'seni cok seviyorum' diyor. ) bir baska nokta da 2 yas grubunu birlestirmisler ve poyraz su an sinifin hem yas hem boyut olarak en minigi. Zaten erkenci bir cocuk degil tam sinifa abisinin yanina fasulyeden gelmis gibi görünüyor. Bu da onda biraz stres mi yapıyor acaba...
- 'Hayir'a tepki: 'hayir'a inanilmaz tepkili. Biz de okuduk ya kitaplarda, 'çok az hayır deyin, olumluya çevirerek yönlendirin' gibi. Devirdiğimiz onca kitaptan becerdiğimiz tek şey bu oldu gibi görünüyor şimdilik, o da ters tepti. Oyle ki çok keyifli bir okul gununun ardindan bile 'öğretmenin sana neler dedi bugün?' desek 'no dedi' diyor.Ben evde bana vurduğunda 'elini tutup ona sariliyorum ve 'biliyorum sen de benim canımı acitmak istemiyorsun ve üzülüyorsun bana boyle yaptığın için, sen başkalarının canını acıtmanın çok kötü bir şey olduğunu biliyorsun' tadında konuşmalar yiyorum, bu konuşmayi yaparken bir yandan da dayak yemeye devam ediyorum. Ama biliyorum devamının gelmemesini sağlayacak tek şey bu. Ters tepki verirsem 'bunlar bana sökmez' durumunu ispat için daha fazlasını yapıyor. Acaba kendini kisitlanmis ve dislanmis mi hissetti? Yapayalniz mi kaldi? Ya bu onu okulda daha da yalnizliga ve izole kalmaya iterse zaten sosyallessin diye tum cabamiz...
- Bildigin simarik cocuk: Eh aslinda hayir denmeyen cocuk biraz da simarik cocuk degil midir? Baskasina vurma deyince vurmazsin kardesim bu kadar basit. simariksan vurmaya devam edersin. Bu kadar basit mi acaba?
Ben kendi kendime cocugum cok hassas mi yoksa simarik mi, ah cok uzulmus mudur, ogretmeni de ona sarilsa vb dusuncelerle bogusurken o gün amca ve dayı aradi tesadüfen. Onlara da bunu anlattım 'ah işte öğretmeni hayır diyormuş ama poyraz hayir'a tepki duyuyor, ah benim hassas çucugum' falan. Bekliyorum ki onlar da yeğenlerini korusunlar 'hayır' illetinden. Ama amca 'normal hayatta birine vurunca, 'biliyorum aslinda sen vurmak istemiyorsun' demez kimse, 'hayır' denir, birak normal hayatı tecrübe etsin' dedi. Dayı da (dayı bu bloğun en meşhur kişisi aslinda ama artık böyle normal konularda ondan bahsetmek istiyorum sadece, eskiye gönderme bile yapmadan) 'kendini asla hayir denmeyen bir çocuk sanmasın, bırak engellensin biraz' dedi.
Sonuçta annesel bir takim çıkarımıma gelirsek, ya bütün dünya pedagojik kitaplari okuyup öyle davransın ya da onlar 'normal' davranacaksa biz de normal davranalim (en baştan tabi. artik treni kaçırdık) Kitaplar hem hayata hazirlayin deyip hem boyle son derece idealize davranis bicimleri sunarken acaba celisiyorlar mi kendi iclerinde? Ya da ben simarik bir cocuk yetistirdim kime camur atacagimi bilemiyor muyum?
Butun annelerin cocugu gibi elbette benim cocugum da cok hassas. :)) Bu olay uzerine dusune dusune bir hal oldum. Neden boyle yapiyor bu cocuk ve ne yapmali?
- okulda cesitli stres faktorleri: bu yilki kres de gecen yilkiyle ayni ama ogretmeni farkli. Sorunsuz gidiyor ama gecen yilki gibi sevk ve askla degil. En onemlisi gecen yilki gibi ogretmenine hayran degil, en azindan simdilik. Gecen yilki ogretmeni miss busra'yi gordugu an yuzunde gulucukler acar ona binbir sirinlik yapardi. Bu yil duzeyli ve saygili bir iliskiyi koruyor gibi. (oysaki ogretmeni ermeni ve nine dedeleri turkiye'de yasamislar ve biraz turkce biliyor. Poyraz'a turkce 'seni cok seviyorum' diyor. ) bir baska nokta da 2 yas grubunu birlestirmisler ve poyraz su an sinifin hem yas hem boyut olarak en minigi. Zaten erkenci bir cocuk degil tam sinifa abisinin yanina fasulyeden gelmis gibi görünüyor. Bu da onda biraz stres mi yapıyor acaba...
- 'Hayir'a tepki: 'hayir'a inanilmaz tepkili. Biz de okuduk ya kitaplarda, 'çok az hayır deyin, olumluya çevirerek yönlendirin' gibi. Devirdiğimiz onca kitaptan becerdiğimiz tek şey bu oldu gibi görünüyor şimdilik, o da ters tepti. Oyle ki çok keyifli bir okul gununun ardindan bile 'öğretmenin sana neler dedi bugün?' desek 'no dedi' diyor.Ben evde bana vurduğunda 'elini tutup ona sariliyorum ve 'biliyorum sen de benim canımı acitmak istemiyorsun ve üzülüyorsun bana boyle yaptığın için, sen başkalarının canını acıtmanın çok kötü bir şey olduğunu biliyorsun' tadında konuşmalar yiyorum, bu konuşmayi yaparken bir yandan da dayak yemeye devam ediyorum. Ama biliyorum devamının gelmemesini sağlayacak tek şey bu. Ters tepki verirsem 'bunlar bana sökmez' durumunu ispat için daha fazlasını yapıyor. Acaba kendini kisitlanmis ve dislanmis mi hissetti? Yapayalniz mi kaldi? Ya bu onu okulda daha da yalnizliga ve izole kalmaya iterse zaten sosyallessin diye tum cabamiz...
- Bildigin simarik cocuk: Eh aslinda hayir denmeyen cocuk biraz da simarik cocuk degil midir? Baskasina vurma deyince vurmazsin kardesim bu kadar basit. simariksan vurmaya devam edersin. Bu kadar basit mi acaba?
Ben kendi kendime cocugum cok hassas mi yoksa simarik mi, ah cok uzulmus mudur, ogretmeni de ona sarilsa vb dusuncelerle bogusurken o gün amca ve dayı aradi tesadüfen. Onlara da bunu anlattım 'ah işte öğretmeni hayır diyormuş ama poyraz hayir'a tepki duyuyor, ah benim hassas çucugum' falan. Bekliyorum ki onlar da yeğenlerini korusunlar 'hayır' illetinden. Ama amca 'normal hayatta birine vurunca, 'biliyorum aslinda sen vurmak istemiyorsun' demez kimse, 'hayır' denir, birak normal hayatı tecrübe etsin' dedi. Dayı da (dayı bu bloğun en meşhur kişisi aslinda ama artık böyle normal konularda ondan bahsetmek istiyorum sadece, eskiye gönderme bile yapmadan) 'kendini asla hayir denmeyen bir çocuk sanmasın, bırak engellensin biraz' dedi.
Sonuçta annesel bir takim çıkarımıma gelirsek, ya bütün dünya pedagojik kitaplari okuyup öyle davransın ya da onlar 'normal' davranacaksa biz de normal davranalim (en baştan tabi. artik treni kaçırdık) Kitaplar hem hayata hazirlayin deyip hem boyle son derece idealize davranis bicimleri sunarken acaba celisiyorlar mi kendi iclerinde? Ya da ben simarik bir cocuk yetistirdim kime camur atacagimi bilemiyor muyum?
3 yorum:
Banu, özlemişim yazılarını :)
Son yazdığına, son zamanlarda katılmaya başladım: bu kitapları okuya okuya fazlaca idealize edilmiş çocuk yetiştiriyoruz. Ya da aslında yetiştiremiyoruz, fena çuvallıyoruz. Çuvallarken de feci zorlanıyoruz, gibi hissediyorum bazen.
Yani, bazen, geleneksel yöntemler bazı konuları çok daha başarıyla çözebiliyor :)) Hayır da bunlardan biri. Her zaman olumlama yapmak çok zor. Ama bu vurma vs konusunda geleneksel yöntemlerle kitapları karıştırıp da nasıl bir yol izlenir, ben de bilmiyorum.
Okuldan ne öneriyorlar? Yani, nasıl konuşmanı öneriyorlar? Bir ara, bizimkiler de böyle çete halinde boğuşurlarken Hilal "empati yapmasını sağlayabilirsin" demişti. Yani "sen bu arkadaşına vurduğunda sence nasıl hissetmiştir? Canı yanmış mıdır?" gibi. Ama bu kadar küçük bir çocuktan empati yapmasını beklemek de ne derece mantıklı, onu bilemedim :) Yine de, aklında olsun. Hani bir yoldan biri işe yarar belki :)
Banu Haluk Yavuzerin kitaplarında bu dengenin sağlanması öneriliyor. Bazı pedagogların önerdiği gibi özgürlük vermeye çalışırsak şımarık, toplumdan uzak çocuklar yetiştireceğimizi söylüyor. Benim kafamda allak bullak bu denge meselesi nasıl sağlanacak bilemiyorum.
Basak, ben de senin sagduyulu yorumlarini ozlemisim :)
Bence insanin ebeveynligini kendi karakteri belirliyor asinda, karakterimizle kitaptakiler uymuyorsa uydurmaya calisinca egreti bir hal aliyoruz. Kendi halimize biraksak her sey daha iyi olacak belki.
Vurma konusu tekrsr etmedi allahtan. Bnu aliskanlik haline getirmeyecegini umuyorum. Cok ustune gidersem nada bindirecek diye korkuyorum. Okuldan pek oneri getirmediler. Uzulmeyin, olur boyle, hallederiz, sadece dil bariyeri olmasin diye siz de bir konusun istedik dediler. Senin soyledigin guzel bir yontemmis. Pyraz icin sofistike kalabilir ama bir daha olursa deneyecegim. Birazcik isik yaksa bile iyidir.
Nurhayat, ozgur olsun derdinde de degildim cok. Hayir demezsen daha yi anlar yaziyorlardi, dememeye calistim. Simarik oldu :) tek sebebi bu olamaz tabi. Bence anne babanin zaaflarini hissediyorlar. Ben genel olarak disiplinsiz bir insanim. Oyle prensipli cocuk nasil yetistirecegim bilmem. Okullara guveniorum artik :P
Yorum Gönder